Rozdział 16

Hermiona siedziała w Wielkiej Sali i atakowała widelcem swoje nie zaczęte śniadanie. Nie miała ochoty jeść. Ciągle myślała o Fredzie. Miał wyjść dwa dni temu a jego dalej nie ma. Zdenerwowana rzuciła widelcem tak, że odbił się od talerza i upadł na podłogę. Burknęła coś pod nosem, schyliła się i odstawiła widelec na miejsce. Wyprostowała się i spojrzała na zdziwionych Gryfonów. Nie obchodziło ją to. Mogą sobie myśleć co chcą.. Szatynka założyła na siebie torbę tak gwałtownie, że o mało co nie trąciła ramieniem rozmawiającą z Kate Angelinę. Hermiona uśmiechnęła się blado i wstała. Nagle wszyscy obecni w Sali zaczęli się na nią patrzeć. Dziewczyna zacisnęła mocno usta i wyszła szybko z pomieszczenia. W głowie układała sobie najgorsze historie. A może z Fredem jest coś nie tak?! usłyszała głosik w swojej głowie. Nie! Nawet nie chciała o tym myśleć. Przecież pani Pomfrey mówiła, że z nim jest wszystko w porządku! Przyśpieszyła kroku i ruszyła w stronę Skrzydła Szpitalnego. Trąciła ramieniem przechodzącą oboj niej Krukonkę. Mruknęła szybkie przepraszam i szła dalej. Po pięciu minutach stała już na miejscu. Pchnęła mocno drzwi i weszła do środka. Podbiegła do miejsca, gdzie leżał rudowłosy, lecz go nie było. Wkurzona dziewczyna kopnęła z całej siły w metalową ramę łóżka. Po chwili poczuła, że ktoś kładzie rękę na jej ramię. Hermiona podskoczyła i szybko odwróciła się.
           - Panno Granger! - zaczęła pani Pomfrey. Szatynka poprawiła torbę i spojrzała na kobietę. Rozejrzała się po całym pomieszczeniu i po chwili znowu spojrzałą na panią Pomfrey.
           - Gdzie jest Fred? - zapytała napastliwym głosem. 
           - Fred? Wyszedł stąd wczoraj wieczorem. Nikt ci nie mówił?
           - NIE! - krzyknęła. Kobieta popatrzyła na dziewczynę z urażoną miną. - Przepraszam! Poniosło mnie.
           - I nie potrzebnie, moja droga! Nie powinnaś być zadowolona, że twój przyjaciel wyszedł cały i zdrowy?
           - Ja...tak! Cieszę się - powiedziała. Nie nie nie! Nie jestem szczęśliwa! Boże co ja gadam... opanuj się, Granger!
           - Panno Granger? 
           - Słucham?
           - Nie unoś się na mnie, kochaniutka! - powiedziała kobieta i patrząc na dziewczynę ruszyła na koniec pomieszczenia. Hermiona uderzyła się w głowę i patrząc na stojącą do niej plecami panią Pomfrey wyszła z sali. Szła szybko przez pusty korytarz. Co wydawało się być bardzo dziwne. Po chwili usłyszała czyjś śmiech, a po chwili huk wystrzeliwanych fajerwerków. Hermiona zacisnęła mocno pięści i wybiegła z zamku. Zobaczyła go przy dużym drzewie. Razem z George'm i Lee co chwile odpalali swoje fajerwerki. Przyśpieszyła kroku i ruszyła w ich stronę. Chwyciła niewielkiej wielkości kamień i rzuciła go w plecy rudowłosego. Fred podskoczył i odwrócił się energicznie. Był wściekły, lecz gdy zobaczył szatynkę szybko do niej podbiegł. Już otwierał usta, by coś powiedzieć lecz Hermiona uderzyła go z całej siły w brzuch.
            - Hermiona! Co ci odbiło?
            - Ty dupku! Jak mogłeś mi nie powiedzieć, że wczoraj wyszedłeś ze szpitala!
            - Och! O to ci chodzi.. - powiedział i wybuchnął śmiechem. Hermiona zacisnęła usta i trzepnęła go w głowę. Widzący tą scenkę George i Lee tarzali się po ziemi ze śmiechu.
            - Och! Oświeciło cię? - zakpiła szatynka.
            - Oj Miona... - zaczął, lecz Hermiona wymierzyła mu kolejny cios w brzuch. - No dobra! Przestań! Nie bij mnie! - jęknął łapiąc się za brzuch. 
            - To wyjaśnij mi! Dlaczego nie powiedziałeś mi, że wczoraj wyszedłeś ze szpitala. Przez ten jeden dzień mnie omijałeś! Myślałam, że coś się stało i, że musiałeś dłużej zostać w Skrzydle.. wiesz jak się okropnie z tym czułam?!
            - Wiem
            - Och! I stać cię tylko na jedno głupie wiem?! - zapytała zdziwiona dziewczyna. - Może uda ci się jakoś to bardziej rozwinąć, hmm? Czuję się jak idiotka. Wszyscy mnie omijacie. Wiesz jak głupio się z tym czuję?! Och no tak! Bo nie wiesz..
            - Hermiono.. - zaczął i zapominając o tym, że obok nich stoi George i Lee ujął jej twarz dłońmi. Szatynka spuściła wzrok na swoje buty, lecz po chwili znowu spojrzała na rudowłosego. Jego uśmiech uspakajał ją. Czuła, że gniew zmienia się w radość. Miała ochotę zrobić tylko jedno. Pocałować go. Nie zwracając na to, że nie są sami zbliżyła się do chłopaka. Byli już tak blisko..
             - Ekhem! Przepraszam, że wam przerywam gołąbki! - zaśmiał się George. Hermiona pisnęła i cofnęła się do tyłu tak gwałtownie, że straciła równowagę. Fred podbiegł szybko do dziewczyny i złapał powstrzymując ją przed bolesnym upadkiem. - No, no Romeo.. - dodał śmiejąc się. Hermiona poczuła, że się rumieni. Odsunęła się od Freda i weszła do zamku.

  Następnego dnia.

Szatynka obudziła się w znakomitym humorze. Rozejrzała się po dormitorium. Jej przyjaciółki jeszcze spały, więc zeskoczyła z łóżka i biorąc jeasnowe rurki, biały top i rozpinany kremowy sweter. Przebrała się w to szybko i po cichu wybiegła z pomieszczenia. Chwilę później weszła do pokoju wspólnego, które było prawie puste. Prawie, bo przy kominku siedział Harry, a na końcu pokoju siedziała grupka rozchichotanych dziewczyn z czwartej klasy. Dziewczyna podeszła do niego powoli. Usiadła na swoje miejsce i zaczęła się przyglądać przyjacielowi.
               - Hermiona! Czuję twój wzrok.. 
               - Mmm, co? - zapytała zdziwiona. - Och, przepraszam! - dodała widząc jego spojrzenie. Po chwili usłyszała jak chłopak parsknął śmiechem. Hermiona zrobiła urażoną minę i zaczęła przyglądać się płomieniom. I siedzieli w tej ciszy.. No powiedz coś, Granger!
               - Mmm.. widziałeś może Rona? - zapytała. Ugh.. Rona?! Puk Puk!
               - Rona? Pewnie jest w Wielkiej Sali na śniadaniu, a co?
               - Eee, a nic! Tak pytam tylko.. a więc.. a więc za cztery tygodnie gracie mecz ze Ślizgonami, tak?
               - Mhm
               - Więc...denerwujesz się? 
               - Nie! Drużyna jest świetnie przygotowana, choć Fred i Ron mają między sobą małe spięcia. - powiedział. Taak, małe! - Myślę, że rozwalimy Ślizgonów tak samo jak rok temu.
               - Och, to super!
               - Hermiono! Nie udawaj, że cię to interesuję. Jesteś kiepską aktorką - powiedział uśmiechając się. Szatynka zrobiła urażoną minę i trzepnęła Harry'ego w głowę. Chłopak zaśmiał się tylko i wstał. Hermiona przekręciła oczami i również wstała. Wygładziła pognieciony top i mrucząc coś pod nosem wyszła z pokoju wspólnego.

  Dwadzieścia minut później.

               - Hermiona! HERMIONA! - usłyszała za sobą znajomy głos. Strzepała z kolan liście i wstała z ziemi. Odwróciła się i wpadła na stojącego obok niej Freda.
               - Mhm? - zapytała uśmiechając się. 
               - Chciałem się ciebie zapytać, czy.. czy poszłabyś ze mną jutro do Hogsmeade? No wiesz... kolejne wyjście. Nauczyciele chyba za bardzo nie mają co z nami zrobić. Tylko cały czas wypuszczają nas z zamku - dodał uśmiechając się. 
               - Powinieneś się chyba cieszyć!
               - Tak! To co? Jutro po obiedzie?
               - Jasne - powiedziała szatynka uśmiechając się szeroko. Nagle Fred zrobił coś czego nie spodziewała się. Pocałował ją. Lecz trwało to tylko chwilę. Dziewczyna popatrzyła na niego.
               - Chodź!
               - Gdzie?
               - Zobaczysz! - powiedział Fred chwytając ją za dłoń. Hermiona już otworzyła usta, aby coś powiedzieć. Ale rudowłosy uśmiechnął się szelmowsko i przykładając palec do ust wbiegł do zamku. 

~

No i jest! Sczerze to mi się podoba ten rozdział! Wasze komentarze dodają mi otuchy i dzięki tym dobrym opiniom mam dużo weny. Dedykuję go Paulinie oraz Hermionie G. 

Muzyka na dziś: Usher - Scream, Nero - Promises.